Kontzertuak

BOS 1

Hasierako kontzertua. BOS & Broadway


Euskalduna Jauregia.   19:30 h.

BOS BROADWAY

Cantantes del West End de Londres
Myers, Anna-Janne Casey, Damian Humbley, Adrian Der Gregorian

Robert Purvis, zuzendaria

Leonard Bernstein On the Town, Obertura
Leonard Bernstein On the Town, New York, New York
Leonard Bernstein On the Town, I can cook too
Leonard Bernstein On the Town, Some other time
Frederick Loewe My fair Lady, I could have danced all night
Frederick Loewe My fair Lady, On the street where you live
Frederick Loewe My fair Lady, The rain in Spain
Frederick Loewe Gigi, Gigi
Leonard Bernstein West Side Story, A boy like that – I have a love
Leonard Bernstein West Side Story, Maria [
Leonard Bernstein West Side Story, Tonight

Atsedena

Richard Rodgers Sonrisas y lágrimas, Preludio & The sound of music
Richard Rodgers Sonrisas y lágrimas, Something good
Richard Rodgers Sonrisas y lágrimas, Climb every mountain
John Harold Kander Cabaret, Maybe this time
Cole Porter High society, Who wants to be a millionaire
Cole Porter High society, True love
Cole Porter High society, Well did you Evah!
Andrew Lloyd Webber The Phantom of the opera, Dúo
Claude Michel Schönberg Les Miserables, One day more

DATAK

  • 06 urria 2016       Euskalduna Jauregia      19:30 h. Sarrerak Erosi
  • 07 urria 2016       Euskalduna Jauregia      19:30 h. Sarrerak Erosi

Ezagutu hemen harpidedunak BOS izatea abantaila guztiak

Inoiz ere ez da behar adina estimatuko XX. mendeko antzerki musikalaren historian urrezko aroaren barruan Brodwayk izan zuen garrantzia. 40ko hamarkadan, AEBek Bigarren Mundu Gerran parte hartzeak markatutako garaian, Brodwayk bere onena eman zuen, eta musika sormenaren iturri nagusienetako bat izan zen herrialdearen barruan. On the town(“Hirian”) da bertako mugarrietako bat. Jerome Robbins koreografoa, “Ballet Theater” muntaiarako ideien bila zebilela, Europa eta Ozeano Bareko gerra-guneetara itzuli aurretik, itsasontzietatik irtenda Manhattan euren mende hartzen zuten soldaduen eta marinelen energia gainezkatuan oinarritu zen. Hiri handian egoteko baimenak gerrako frontera itzultzeko beharrak mugatzen zituen, eta malenkoniaz tindatzen zuen dibertsioaren paradisuan egindako sartu-irten laburrak agindutako askatasun eztanda. Robbinsen ideiak Fancy Freelanari eman zion bide, bi pertsona ospetsuri esker: Oliver Smith eszenografoari eta 25 urte besterik ez zituela orkestra-zuzendaritzaren arloko fenomeno berria zen Leonard Bernsteini esker, hain zuzen. Emankizuna 1944ko apirilean estreinatu zen, arrakasta izugarriarekin. Smithek Bernsteini eta Robbinsi adierazi zien ballet hori Broadwayko musikal handi baten ernamuina izan zitekeela, eta konbentzitu egin zituen. Zorionez, orduko hartan Bernsteinek ez zuen onartu libretoa Arthur Laurents antzerki eta gidoigileari enkargatzeko norbaitek egin zion iradokizuna (gerora, berak sortu zuen West Side StoryMendebaldeko Istorioa, eta, hori baino lehenago, Alfred Hitchcocken “Rope” –“Soka”– filmaren gidoi zinematografikoa). Aitzitik, Villageko bi idazleri eman zien lana, haien izaera txinpartatsua klasikotik ezer gutxi zeukan piezaren egiturarekin hobeto uztartuko zelakoan: Betty Comden eta Adolph Green idazleei. Balleta estreinatu eta zortzi hilabete eskasera, New Yorkeko Adelphi antzokian eman zen lehenengo aldiz On the town, eta 462 funtzio eskaintzera iritsi zen; New Yorkeko estandarren barruan, ez zen arrakasta aparta izan. Mundu Gerra bukatzean, ahuldu egin zen, hein batean, On the townlanaren erakargarritasuna.

Oso ondo jaso zuen hori zinemako bertsioak (On the town, 1949), Stanley Donen eta Gene Kellyk zuzenduta. Alabaina, Brodwayren eta Hollywooden arteko ezkontza banaezinak beharturik, New Yorketik Los Angelesera egindako jauziak izan zituen bere ondorioak ere. MGM etxeak hasieratik ezabatu zuen Broadwayko musikaleko aktoreen arteko arraza-aniztasuna. Gainera, Bernsteinek sinatutako eszena-partiturako musika-saioetatik sei baizik ez zituzten pantailaratu. Bost urte igaro ziren. Ordurako, bigarren mailako miss baten, neska antropologo baten eta neska taxilari baten ehizan (edo harrapakin-lanetan) zebiltzan hiru gazte horien etorkizunean ez zen gerra ageri. Izan ere, hauxe zen haien zoritxar bakarra: haien bizitzako maitasun izateraino jasotako egun bakarreko maitasunari agur esan beharra, goizeko seietan itsasontzira itzultzeko. Besteak beste, filmean ez zuten sartu gaur gozatzeko aukera izango dugun emanaldia, guztietan zirraragarriena beharbada, II. ekitaldiko pas de deux eta finalearen artean kokatutakoa, hain zuzen. Hari esker, kolorez janzten zen On the town, bizitza ospatzetik –eta ez hura ukatzetik– jaiotako nostalgiarekin. Comdenek eta Greenek istant ahul horiei hitzak jartzen asmatu zuten Some other time(Beste noizbait) doinuan, baina, hala ere, bizitza zurrutadaka edatera egiten dute gonbit (Where has the time all gone to?/Haven’t done half the things we want to./ Oh, well, we’ll catch up / Some other time(“Nora joan da denbora guztia?/ Ez dugu nahi genuenaren erdirik ere egin/ O, beste noizbait berreskuratuko dugu”)).

On the townlanaren ostean, New York, musikaleko hiri-kokalekurik gogokoena bihurtzeaz gain, musikalaren metaforarik onena ere bilakatu zen: denbora ezinbestean joateak eta etorkizuna jakin ezinak are zilegiago egiten zuten hiriaz erotzeraino gozatzeko beharra. Hiriko espazioak jazz-, kirol- eta bertigo-erritmoa txertatu zion bizitzeko esperientziari, eta magiko bilakatu zuen egunerokoa: musikal klasikoak giza harremanetan betetzen zuen zeregina zientzia-fikzioak teknologian betetzen zuen horixe bera zen, fantasiarik jostagarriena.

1957an aldatu ziren kontuak. Leonard Bernstein ia bere ahalmen musikalaren maila gorenean zegoen orduan –hurrengo urtean New Yorkeko Filarmonikoko titular izendatu zuten–. West Side StoryAEBetako antzerki musikalaren zutarrietako bat izango zen, berriz ere Jerome Robbins koreografoaren ideia batean oinarritua, Arthur Laurents –orduko hartan bai– libretogile zuela eta hitzak orduan etorkizun handia zuen Stephen Sondheimek idatzirik. West Side Storymusikalean, New Yorkeko slumak ageri ziren, lehenagoko Porgy and Bessbezalakoetako hegoalde zaharreko auzo pobre beltzen ordez. Era askean erabili zuen Romeo eta Julietaobrako koartada shakespearetarra, Montescoen eta Capuletoen ordez bertako Jets eta Sharks puertorricoarrak sartuta. Horrela erretratatu zuen gentrifikazioaren izugarrikeriak iritsi baino lehenago Ipar Amerikako hiri etakoetnia anitzeko bolborategietan gertatzen ari zen aldaketa soziala. Mestizaje musikalaren aparteko adibidea izanik, Bernsteinen partitura ez zen ez pastiche ez eta kitsch ere bihurtu. Indar estetiko geldiezineko adierazkortasuna lortu zuen, alferrikako nabarmenkeriarik gabe. Hori guztia osatzeko, material heterogeneoak izan ziren abiapuntua: erritmo etnikoak –Kubako danzon–, errusiar erromantikoekin bezainbat Copland, Varese eta Ivesekin elikatu zen sinfonismoa, Hard Boben modulazio zakarrak, East Coast jazzerako belarria, eta Great American Songbook kanoneko standard gehienak inspiratu zituen lirismo sentimentala.

Hain zuzen ere, Ipar Amerikako irudimenezko kanon horretan urrezko letrekin idatzita daude Cole Porterren abestiak, eta haiek gabe ezin osorik egin musikalean zeharreko ibilbiderik. Egitarau honen barruko hirurak High Societyfilm musikalekoak dira (Goi mailako gizartea, Charles Walter, 1956). George Cukorrek 1940an ondutako The Philadelphia Story(Philadelphiako istorioa) zoragarriaren remake txepela zen hura, Grace Kellyk zinemaren industria agurtzeko bitarteko moduan prestatua. Hala eta guztiz ere, Louis Armstrongen agerpenekin batera, argi biziko distira dute Porterren kantuek: Who wants to be a millionaire, Sinatra eta Celeste Holmes erreportari bikoteak osatutako dueto komikoa, eta, bertan, Tracy Lordsen ezkontza-prestaketetako luxuak eragiten dien bekaizkeria ateratzeko dantza eroak tartekatuta, martxa punteatuko erritmoko miniaturan; Well did You Evah!, Porterren 1939ko Du Barry was a Ladymusikaletik ateratako beste emankizun bat, komikotasun etilikoko beste norgehiagoka bat, doinu liluragarriarekin, Johann Straussen “Die Fledermaus” (“Saguzarra”) operetako aipuz josia; True Lovemugarri nagusia, ahozko beste dueto bat orkestrarekin, balada ameslari joskeran, eta, bertan, Bing Crosbyk Grace Kelly bere belaontzian kulunkatuz, eta, bitartean, printzesa izatear zen Grace diskrezio handiz azken estrofa abestuz, haren azkeneko bertsoekin (() with nothing to do but to give to you/ and to give to me love forever true), haren ibilbideko Urrezko Disko bakarra irabazteko behar zuen horrexekin, hain zuzen.

My fair Ladyeta Gigilanekin beste talentu-konstelazio batera iristen gara: Berlingo Orkestra Filarmonikoan bakarlari, eta Eugene D´Albert nahiz Ferruccio Busoni konposatzaileen ikasle izan ostean, Frederick Loewek AEBetara emigratu zuen. Han, Alan Jay Lerner aurkitu zuen 1942an, The Lambs Cluben: antzerkiko jendearen gizarte-elkargune mitikoa zen 44. kalearen mendebaldeko 130.ean. Broadwayren historiako zati bat bi munduren arteko topaketa bezala konta liteke: alemanez mintzo ziren emigranteak eta Ivi Leagueko seme-alabak. Antzerki musikalaren historian, ekoizpenetik ekoizpenera, eraginik handiena izan zuen tandemetako baten aurrean gaude, hasi Brigadoonekoizpenekin eta Camelotlanera bitartean. My fair ladyGeorge Bernard Shaw idazleak 1913an argitaratutako Pigmalionantzezlanaren egokitzapena da. Antzerkigilea hil eta gero taularatu zuten Lernerrek eta Loewek Pigmalion, Rogers & Hammerstein II hutsik gabeko sortzaile-taldearen aholkuari entzungor eginda. Haiek lehenagotik etsi zuten taularatzeko ahaleginean, uste izan zutelako “Pigmalionek” ez zuela behar hainbateko interes erromantikoko tramarik azpian. Obra egokitzeko eskubideak bermatuta izan aurretik ere, antzezlana begiz jota zeukan MGM ahalguztidunari desafio eginez, Lernerrek eta Loewek aurrera egin zuten, eta hainbesteko fedea zuten euren proiektuan, azkenean haiei eman baitzieten obraren lizentzia. London Bridge is Falling Downlanaren estrofetako azkeneko bertsoaren arabera jarri zioten izena; lan hori XVIII. mendeko nursery rhyme ingeles ospetsu bat zen. Broadwayko Mark Hellinger Theaterren aurkeztu zen My Fair Lady1956ko martxoaren 15ean, aldez aurretik, erritualaren arabera, hilabete lehenago New Haveneko Schubert Theaterreko testa gainditu ondoren. Rex Harrisonek jokatu zuen Higgins irakaslearen papera Noël Cowardek ezezkoa eman ondoren–, eta Julie Andrewsek, berriz, cockney azentuarekin mintzo zen Liza Doolittle lore-saltzaile trauskilarena. Arrakasta paregabea lortu zuen. West Side Storyeta My Fair Ladygarai berberekoak dira, eta biek ireki zituzten generoaren ildoak XX. mendearen erdialdean; alabaina, hala eta guztiz ere, bai bi partitura desberdinak! West Side hispanoko funky modernitateen aurrean, My Fair Ladyk Vienako Ringen jaiotako izaki musikala dela eman dezake, beste garai batzuetako lurrina darion orria. Dena dela, bere musika-egituraren fintasunak ez ditu bazterrean uzten Shawren obraren asmo kritikoak. Egileak Londres edwardiarrak aurrera egiterakoan zeuzkan gorabehera sozialak zehatz aztertzeko sastakai bezala erabiltzen zuen fonetika, bizio klasista guztiak pedagogia misoginoarekin mozorrotuta. MGMren luxuzko bertsioan garbi nabarmentzen da hori (My Fair Lady, 1964); George Cukorrek sinatu zuen bere ohiko anbiguotasun atseginarekin.

Garaikidea duten West Side Storybaino nostalgikoagoak dira bai My Fair Ladybai eta Gigiere –hor, talentuen konstelazioa Vincent Minelli zuzendaria eta Arthur Freed ekoizlearenganaino zabaltzen da–. Bazirudien desagertzen ari zen mundu baten agurra zirela, Europa Zaharreko fin-de-siecle oihartzunekin. Batu diezaiogun hirukoteari The Sound of Music. Arrakasta itzela izan zen, Richard Rogersen musikarekin eta Oscar Hammerstein II.aren libretoarekin. Wolfgang Liebeneinerrek 50eko hamarkadaren erdialdean zuzendu zuen Die Trapp Familiefilm ospetsua hartu zuen oinarritzat, Maria von Trappen memorietan inspiratuta zegoena. 1959ko azaroan Lunt-Fontanne Theaterren estreinatu zen, eta Rogersek eta Hammersteinek elkarrekin sinatu zuten azken lana izan zen –1943an hasi ziren elkarlanean, Broadwayko agertokiak Oklahoma!antzezlanarekin irauli zituztenean–. Alboratu egin zuten Errebista kontzeptua, eta Liburu musikalaren forma lortzeari ekin zioten: kantuek eta balletek narrazio-egitura sendo batean uztartuta egon behar zuten, istorioa “irakurtzen” laguntzeko moduan. Sound of Musicgaraipen handia izan zen, alde batetik, highlight sorta miragarriagatik, eta, bestetik, diskurtso musikala topiko burugabe samarrekin apaindutako biografia (baroisa bihurtutako klaustrotik irtendako mojagaiak, Austria´s got talent!avant la lettre batean bete-betean asmatuz umeen abesbatza bihurtutako familia ugariak eta AEBetara egindako emigrazio zorioneko bihurtutako nazien aurkako konplotak) duen familia baten eleberrian txertatzeko modu sendoagatik.

Artean ere Robert Wisek 1965ean zuzendu zuen Sound of Musicmusikalaren zinemarako egokitzapenak jendearen artean piztutako harrabotsa apaldu gabe zegoela, John Cander musikariak eta Fred Ebb idazleak Broadwayko antzerki musikalaren lema hartu, eta noranzkoa aldatu zuten Cabaretlanarekin. Horrekin egiaztatu zuten generoan, familien frankizia eztitsuekin batera, bazutela lekua eszena-espazioaren ideia helduagoek (Harold Prince zuzendariaren erabakiz, ikusleak aretora sartzen zirenean besaulki-patioa islatzen zuen ispilu bat bakarrik ikusten zuten), bai eta erabilitako gaietan ere (prostituzioa, antisemitismoa). Christopher Isherwooden “Goodbye to Berlin” (“Agur Berlini”) eleberritxoan inspiratuta zegoen nolabait Cabaret, eta 1972an Oscarrekin saritutako zinema-bertsioa izan zuen. Bob Fosse handiak zuzendu zuen, eta film horretakoa da jatorriz gaurko egitarauan sartuta dagoen Maybe this timeabestia. Liza Minellik antzeztutako Sally Bowlesek galtzaile izateari uztearekin egiten du amets (“Maybe this time / love won’t end”, “Beharbada oraingoan / iraungo du maitasunak”), Kit Kat Cluba bere itxaropenen egoitza den une urrietako batean, hitlerianismoaren atarian Berlinen bizi zen zekentasunen galaxiaren erdian.

80ko hamarkadan zehar, musikalaren grabitate-zentroa Broadwaytik Londresko West Endera aldatu zen, neurri batean Andrew Lloyd Webberrek, generoaren erreferentzia orokor bezala, ezagutu zuen igoera milioidunak eraginda. Txarteldegietan irauteko errekorren arabera, Irving Berlinekin batera ospa dezakegu There is no business like show business!(Ez dago ikuskizunaren negozioa bezalakorik!). “The phantom of the opera” (“Operako mamua”) (Her Majesty´s Theater, Londres, 1986) Gaston Lerouxen izen bereko eleberrian oinarritu zen, eta, folletoian idatzitakoa izanik, oso tentagarri bihurtu zen laster era guztietako egokitzapenak egiteko. Egokitzapen haietako batzuk gustatu egin zitzaizkion Lerouxi berari, hala nola, Rupert Julianek zuzendutako filmean Lon Chaneyk egindako lana. Lloyd Webberrek liraindu egin zuen higuin fisikoaren eta lilura erromantikoaren arteko koktela, mendearen bukaerako frankizia musikaletan gertatzen ari zen gero eta “disneytartze” handiagoaren arabera. Gako nagusia jasotzen duen duetoa menderatzearen eta jabetzaren arteko fantasia da (“Eta labirinto honetan/ non gaua itsua den/ Operako mamua dago/ bion barruan hor/ hemen”), soila bezain liluragarria den doinuaren barruan, oso orkestrazio teatralean bilduta, era bitxian synthpop erromantikoaren eta laurogeiko hamarkadako new waveko alderik gotikoenaren arteko elkarrizketan. Egitarauari amaiera emateko, One Day Moredago, mundu osoan generoaren historiako arrakasta handienetakoa izandako Les Miserables(“Miserableak”) musikalaren I. ekitaldiaren bukaerako emankizuna. Claude Michel-Schönbergek konposatu zuen, eta Londresko Barbican Centren estreinatu zuten 1985ean, bost urte lehenagoko Parisko jatorrizko ekoizpena sakon berrikusi zuen bertsio ingelesean. “Iritsi da garaia/ iritsi da eguna () berriz hasteko eguna”, entzuten da nazio ereserki sutsuaren egikera duen ensemble asaldatuan, Epaiketako eguna heldu baino lehen. Epaiketa horretan, bat egiten dute dramatis personae guztien banakako patuek, Parisen 1832ko ekainaren 5ean izandako matxinada errepublikanoaren bezperan. Hor ere, “Egun bat gehiago/ mundu berri bat irabaz dezagun”, antzerki musikalean bide dagoen ziurgabetasunaren epikak darama emozio kutsagarria, Guy de Maupassantek esandakoari arrazoia emanez: “Zoriona ez da beti alaia izaten”.

Fernando Bayón

ROBERT PURVIS

Zuzendaria

ROBERT-PURVIS

El Director Robert Purvis estudió composición con John Taverner en el Trinity College of Music de Londres, y pasó a ser pianista acompañante de la Compañía de Danza Contemporánea de Londres. Trabajó con la mayoría de los más destacados coreógrafos de danza clásica y de musicales, incluyendo a Gillian Lynne, Bob Cohan, Ron Field, Anthony Van Laast, Siohan Davies, Robert North y Martha Graham. Robert colaboró en el ballet original para DASH con Wayne Sleep, y escribió arreglos para los shows del West End incluyendo “Y AT THE PICADILLY” con la participación de la estrella del ilusionismo Arturo Brachetti, con orquestación de Roger Loubet. Robert Purvis ha dirigido muchos shows del West End, incluyendo EL FANTASMA DE LA ÓPERA en el Palacio de la Reina de Inglaterra, CHICAGO en The Adelphi, así como KISS ME KATE para The Royal Shakespeare Company en The Old Vic y ANNIE GET YOUR GUN de Irving Berlin en el Teatro Savoy.

Robert Purvis ha realizado giras por el Sudeste Asiático y Australia y Nueva Zelanda con la producción de Broadway THE SECRET GARDEN y la producción de The London Palladium de JOSEPH AND THE AMAZING TECHNICOLOR DREAMCOAT en la cual también trabajó en su versión cinematográfica para los Estudios Pinewood. Ha dirigido nuevas producciones de MY FAIR LADY y SONRISAS LÁGRIMAS y ha trabajado con compañías de Teatro Italianas incluyendo las orquestas del Teatro Massimo Palermo, Teatro Verdi di Trieste y Teatro Lírico di Cagliari. Esta temporada tiene compromisos con la Orquesta Nacional de Lille y con la Orquesta Sinfónica de Barcelona.

Aparte de su trabajo como Director, Robert Purvis imparte clases a jóvenes promesas de la industria musical en el Arden School of Theatre en Manchester.

DEBORAH MYERS

Soprano

DEBORAH-MYERS

Deborah Myers es una de las cantantes más versátiles del Reino Unido. Estudió el Royal Northern College of Music y es una cantante capaz de trabajar tanto en Ópera y Clásico como en proyectos musicales más populares.

Debutó profesionalmente en los escenarios en la producción de Rodgers & Hammerstein THE KING AND I en el Festival del Covent Garden e hizo su debut operístico como Nannetta en la exitosa producción de Graham Vick de FALSTAFF en  la Ópera de Ciudad de Birmingham. Cantó en el papel protagonista de Julie Jordan para la BBC en su producción de Radio de CAROUSEL de Rodgers & Hammerstein junto al actor de Broadway Mandy Patinkin en el papel de Billy Bigelow.

Debutó para el West End en el musical SOMETHING WONDERFUL en el Teatro Savoy e interpretó el papel de Mabel en THE PIRATES OF PEZANCE en el Teatro Gielgud.

Ha trabajado como solista con algunas de las más importantes orquestas del mundo como la Orquesta Filarmónica de Londres, la Orquesta Sinfónica Ciudad de Birmingham, Orquesta Sinfónica de Goteburgo y la Orquesta Sinfónica de Jerusalén. Ha cantado también en varios Festivales Internacionales junto a cantantes como José Carreras, Bryn Terfel, Barbara Hendricks, Elaine Paige y Mario Frangoulis.

DAMIAN HUMBLEY

Tenor

DAMIAN-HUMBLEY

Damian Humbley es de Australia y estudió en el Western Australian Academy of Performing Arts (WAAPA).

En Teatro, Damian Humbley ha cantado en las producciones de SONGS FOR A NEW WORLD en el St. James Theatre de Londres, en la producción de Menier Chocolate Factory de FORBIDDEN BROADWAY en el Vaudeville Theatre, en PUTTING IT TOGETHER en el St. James Theatre de Londres, como Charley Kringas en MERRILY WE ROLL ALONG del West End en una producción de Menier Chocolate Factory, como Harry en COMPANY en Sheffield Crucible, como Max en LEND ME A TENOR, en THE MUSICAL en el Plymouth Theatre Royal para West End, como Seymour en LA PEQUEÑA TIENDA DE LOS HORRORES en una gira por el Reino Unido producida por Menier Chocolate Factory, como Perchik en FIDDLER ON THE ROOF en el Sheffield Crucible y en el Savoy Theatre, como Jamie Wellerstein en THE LAST 5 YEARS para Menier Chocolate Factory, como Walter Hartright en THE WOMAN IN WHITE en el Palace Theatre, y en URINETOWN para la Melbourne Theatre Company.

Entre sus conciertos destaca Masterpiece: The Music of Andrew Lloyd Webber en Australia.

Ha grabado en estudio Merrily We Roll Along, Lend Me A Tenor, The Symphony of Australia con la Orquesta Sinfónica de Australia, Fiddler on the Roof y Masterpiece: The Music of Andrew Lloyd Webber.

ADRIAN DER GREGORIAN

Barítono

ADRIAN-DER-GREGORIAN

Adrian der Gragorian estudió en el Mountview Academy of Theatre Arts y debutó profesionalmente y con el West End en exitoso musical BOMBAY DREAMS en el papel de JK en el Apollo Theatre. Seguidamente, Adrian trabajó en el nuevo musical de Andrew Lloyd Webber, THE WOMAN IN WHITE, en Palace Theatre. Consiguió el papel protagonista como Albin en la producción de Menier Chocolate Factory de LA CAGE AUX FOLLES en el Playhouse Theatre, repitiendo la producción después en Nueva York. Obtuvo un gran éxito en su papel como Sidney en el musical de Marvin Hamlisch SWEET SMELL OF SUCCESS en el Arcola Theatre de Londres.

Otros papeles recientes que ha interpretado incluyen, Neal en LOVE AND UNDERSTANDING, Kurt en SONRISAS Y LÁGRIMAS bajo la dirección de Jeremy Sams, Catogan en THE INFANT, James Morrell en ONLY THE BRAVE, Ferguson en GHOST con dirección de Matthew Marcus, Alcalde de Munchkin City en EL MAGO DE OZ. Adrian ha colaborado también Taller de Off Broadway de MAXIE y en el estreno en el Reino Unido de la producción de Boradway de EL SEÑOR DE LOS ANILLOS dirigido por Matthew Warchus. Adrian protagonizó recientemente en Made in Dagenham.

Para televisión ha trabajado en RI:SE de Channel Four y en THE GALLAHAGN DIRECTORIES para ADMB Productions.

Info covid

Gertakarien egutegia

Al
As
Az
Og
Or
La
Ig

Erlazionatutako ekitaldiak

Denboraldia 2023-2024
08
Api
2024
>Cámara 07

Cámara 07

Lekua: Euskalduna Jauregia

I

BOSen hari eta perkusio ensemblea

Actea Jiménez, perkusioa
Samuel García, biolina
David García, biolina
Leire Moreno, biola
Diego Val, biolontxeloa
Carolina Bartumeu, biolontxeloa

ARVO PÄRT (1935)

Fratres

DANIEL WOHL (1980)

Exchange

BOSen hari-laukotea

Samuel García, biolina
David García, biolina
Leire Moreno, biola
Carolina Bartumeu, biolontxeloa

ANTON VON WEBERN (1883 – 1945)

Langsamer Satz

II

BOSen hari-seikotea

David García, biolina
Samuel García, biolina
Isabel Aragón, biola
Asier Arabolaza, biola
Diego Val, biolontxeloa
Jaime Puerta, biolontxeloa

JOHANNES BRAHMS (1858 – 1924)

1. Seikotea Si bemol Maiorrean Op. 18

I. Allegro ma non troppo
II. Andante ma moderato
III. Scherzo: Allegro molto
IV. Rondó: Poco allegretto e grazioso

Informazioa eta sarrerak
Denboraldia 2023-2024
11 - 12
Api
2024
>Samy Moussa eta Dvoráken 7. sinfonia

Samy Moussa eta Dvoráken 7. sinfonia

Lekua: Euskalduna Jauregia

Oso ustekabe atsegina izan da azken urteotan Samy Moussaren musika ezagutzea eta ikus-entzuleekin duen konexio onaren lekuko izatea. Bere lana ezagutzen jarraitu ahalko dugu Adrano biolinerako kontzertuaren bidez, Karen Gomyo bikainaren eskutik; gainera, zuzendari-lanetan arituko da Nielsenen musikarekin eta Antonin Dvoráken 7. sinfonía kartsuarekin.

Samy Moussa, zuzendaria
Karen Gomyo, biolina


I

CARL NIELSEN (1865 – 1931)

Helios obertura Op. 17

ANTONIN DVORAK (1841 – 1904)

Erromantza biolin eta orkestrarako fa minorrean Op. 11*

Karen Gomyo, biolina

SAMY MOUSSA (1984)

Kontzertua biolin eta orkestrarako “Adrano”**

I.
II. Cadenza
III.
IV. Epilogue

Karen Gomyo, biolina

II

ANTONIN DVORAK (1841 – 1904)

7. sinfonia re minorrean Op. 70

I. Allegro maestoso
II. Poco Adagio
III. Scherzo (Vivace)
IV. Finale (Allegro)

*Lehen aldiz BOSen eskutik
**Estreinaldia Espainian

Informazioa eta sarrerak
Denboraldia 2023-2024
18 - 19
Api
2024
>Pahud eta Mahlerren 5. sinfonia

Pahud eta Mahlerren 5. sinfonia

Lekua: Euskalduna Jauregia

Emmauel Pahud aspaldi kokatu zen txirularen esparruko gailurrean. Bere ibilbidean ziztu bizian gertatu da dena 22 urte zituela Berlingo Filarmonikoan bakarlari-plaza lortu zuenetik; bera zuzenean entzun dutenek diote bere musika amasaren luzapena bezalakoa dela. Zuzendari-titular gisa egindako ibilbideari agur esaten hasteko, Erik Nielsenek Mahlerren S. sinfonía eskainiko digu, eta haren gailurrez, haranez eta adagietto ederraz gozatuko dugu.

Abono:

XX Century Classics


C. Nielsen: Flauta eta orkestrarako kontzertua
W.A. Mozart: Andante do maiorrean, flauta eta orkestrarako K. 315
G. Mahler: 5. sinfonia do minor sostenituan

Emmanuel Pahud, xirula
Erik Nielsen, zuzendaria

Informazioa eta sarrerak
Denboraldia 2023-2024
25 - 26
Api
2024
>Erik Nielsenek Heroi bizitza bat zuzenduko du

Erik Nielsenek Heroi bizitza bat zuzenduko du

Lekua: Euskalduna Jauregia

Ein He/denleben zuzendari-lana da. Richard Straussek berak zuzendu zuen lehen emanaldian; hala ere, beste zuzendari handi bati eskainita zegoen, Mengelberg zuzendariari eta Concertgebouweko orkestrari, hain zuzen ere. Nielsenek poema sinfoniko izugarri hau aukeratu du titular gisa denboraldi honetan emango duen azken kontzerturako. Programa osatzeko, Schönberg eta Saint-Saëns musikagileen beste bi pieza ezagun izango ditugu entzungai, eta aipatzekoa da Alexandre Kantorow karismadunaren presentzia.


Charla preconcierto
2024/04/26 • 18:00 • Euskalduna. 5H Aretoa Terraza


A. Schonberg: Orkestrarako bost pieza, op. 16
C. Saint-Saëns: Piano eta orkestrarako 5. kontzertua Fa maiorren, 103. op. “Egiptoarra”
R. Strauss: Heroiaren bizitza bat, op. 40

Alexandre Kantorow, pianoa
Erik Nielsen, zuzendaria

Informazioa eta sarrerak